توسعه،فردي،انتظار،توقع،واقعيت،شمشير

مثال های تامل برانگیزي در کتاب رابسن آورده‌شده‌است كه به جاهای حساسی می رسد؛ بیمارانی که از عارضه جانبی احتمالی یک دارو مطلع شده و بعد از مصرف آن به مراتب اثرات بیشتری را تجربه می کنند؛ زودتر گرسنه شدن، بعد از مصرف غذاهایی که آنها را کم کالری می پنداریم؛ اين‌كه هرگونه تغییر توجیه نشده در ظاهر یا بسته بندی داروبه افزایش چند ده یا صد برابری شکایات منجر می شود؛ اين‌كه افرادی که اعتقاد داشتند ضربه به سر باعث عوارض ناگواری می شود، بعد از سانحه از علائم شدیدتری رنج بردند و ... اگر بخش عمده ای از عوارض، به باور افراد بازگردد، حساس کردن انسان ها به این ارتباط در عمل به تشدید مشکلاتشان منجر خواهد شد! اگر انتظار داشته باشیم که فشارهای روزمره و استرس‌های زندگی به بیماری منجر شوند یا اصولاً مبتلا به بیماری خاصی هستیم که سیر ناخوشایندی دارد، در اینصورت آیا بیشتر متحمل عوارض نخواهیم شد؟ پژوهش های زیادی نشان داده‌اند که استرس، تروما و وقایع ناگوار کودکی و زندگی بر سلامت روان و جسم ما اثر می گذارند. حال چه‌قدر از اين‌همه، ماحصل مستقیم این اتفاقات است و چه میزان ناشی از باور افراد به اثرات مخرب این اتفاقات؟ سوالی بسیار جدی که پاسخ مناسب را می طلبد.